in mei 1982 publiceerde Elektor een luciferdoosradio-project dat de grenzen van miniaturisatie opzocht. Ingebouwd in een klein doosje, was de volledig uitgeruste AM-radio voorzien van het toen nieuwe Ferranti ZN414 IC.
In mei 1982 publiceerde Elektor een luciferdoosradio-project dat de grenzen van miniaturisatie opzocht. Ingebouwd in een klein doosje, was de volledig uitgeruste AM-radio voorzien van het toen nieuwe Ferranti ZN414 IC.
de schakeling
Miniatuur radio's waren in het begin van de jaren 80 niet nieuw. Van "horlogeradio's" met polsbandantennes tot omvangrijke bouwpakketten met slechte gevoeligheid... compactheid ging vaak ten koste van prestaties. Maar de luciferdoos MW-radio van Elektor gooide het roer om. Het ontwerp bood goede ontvangst, prima geluidssterkte en selectieve afstemming, allemaal in een pakketje dat gewoon in je broekzak paste.
De basisschakeling (a) gebruikt een hoogohmig magneet-oortelefoontje. Een uitgangstrapje
is nodig als je een kristaloortelefoon gebruikt (b).
Het hart van de luciferdoosradio was de compacte ZN414 van Ferranti. Dit IC had alles in huis: een hoogohmige ingangstrap, een HF-versterker, en AM-detector en automatische versterkingsregeling (AGC). De chip zorgde ervoor dat de schakeling supersimpel bleef. "Er omheen" had je alleen een afstemcondensator en een spoel nodig. Het ultralage stroomverbruik van maar 0.3 mA maakte ‘m ideaal voor batterijgebruik, zelfs met een piepkleine 1,35 V kwikcel.
Waarom een luciferdoosje?
Waarom niet! “De keuze van de behuizing is aan de lezer, want die hangt af van de grootte van de onderdelen,” schreef Elektor in het originele artikel. “Het prototype werd in een luciferdoosje gebouwd, gewoon als voorbeeld en om te laten zien hoe klein het geheel kan zijn. Het originele ontwerp had een platte ferrietstaaf, 50 mm lang en 12 × 4 mm doorsnede, maar elke staaf van ongeveer 10 mm doorsnee is ook goed.”
Tekening van de luciferdoosradio. Het “chassis” was van plastic gemaakt.
Het Elektor-prototype had een plastic binnenframe dat precies in het luciferdoosje paste. Zelfs met de afstemcondensator, ferrietstaaf en oortelefoonaansluiting bleef het geheel supercompact. De stroomvoorziening kwam uit een (tegenwoordig verboden) PX675 kwikcel, en de oortelefoon-aansluiting fungeerde lekker handig ook als aan/uit-schakelaar. Er was geen printplaat nodig, want alles werd direct aan elkaar gesoldeerd!
Het luciferdoosradio-project.
Het resultaat: een piepkleine radio met verrassend goede ontvangst en een speeltijd tot wel 500 uur op één batterij.
Het originele project
het originele artikel “miniatuur MW-ontvanger” verscheen in Elektor in mei 1982. je kunt het artikel gratis downloaden in de twee weken na publicatie van dit nieuwsitem. Als je zelf een leuk luciferdoosradio-project maakt, deel je voortgang dan vooral op het Elektor Labs platform!
Noot van de redactie: dit artikel verscheen oorspronkelijk in een 1982-editie van Elektuur. Sommige onderdelen of producten zijn misschien niet meer te koop. Toch denken we dat het project je zal inspireren om zelf met nieuwe elektronica aan de slag te gaan.
Discussie (0 opmerking(en))