Je zult het altijd meemaken: heb ik een tijdje geleden geschreven over de uiterst nauwkeurige navigatiemogelijkheden die het Galileo-satellietsysteem moet gaan bieden, blijkt nu dat een aantal atoomklokken aan boord van enkele satellieten de pijp aan Maarten heeft gegeven – en dat terwijl uiterst nauwkeurige timing voor elk navigatiesysteem een absolute voorwaarde is.

Op dit moment omcirkelen 18 Galileo-satellieten (van de vereiste 24) de aarde. Elke satelliet heeft vier atoomklokken aan boord: twee traditionele rubidiumklokken en twee nauwkeuriger waterstof-maserklokken. Die laatste zouden het Galileo-systeem (veel) beter moeten laten presteren dan het Amerikaanse GPS-systeem. Om een indruk te geven: die waterstof-maserklokken hebben een nauwkeurigheid van één  seconde in drie miljoen jaar – goed voor een positienauwkeurigheid op de grond van 1 meter of minder, beduidend beter dan met het vrij beschikbare (niet-versleutelde) Amerikaanse GPS-systeem.

Het blijkt dat inmiddels negen klokken niet meer werken: drie rubidium- en zes waterstofexemplaren. Het systeem als geheel blijft vooralsnog operationeel, maar één satelliet heeft nog maar twee werkende klokken aan boord.

Het lijkt erop dat het probleem met de rubidiumklokken is veroorzaakt door een testprocedure voor de lancering. En bij de waterstofklokken wordt vermoed dat die na langere perioden van stilstand niet meer willen opstarten.